TANRILARIN SAVAŞI 5.BÖLÜM
Kimisi küllerinden doğarken kimileri kendi ateşinde yanıp kavruluyordu. Rüzgar zihninin derinliklerinde en büyük kiniyle yüzleşiyordu. Bazıları unutmayı bilmez. Dışları tebessüm; içleri hazımsızlıklarla, affedemekleriyle doludur. Rüzgar onlardan biriydi. En büyük kini babasınaydı. İşte tekrar o evdeydi. Annesinin gözünün önünde dünyaya veda ettiği evde... Rüzgar “Hayır, hayır... Tekrar yaşayamam bunu.” dedi.Bulunduğu odadan çıkmak istiyordu. Hemen odanın kapısına doğru koşup kapıyı açtı. Ama açtığı gibi okuldan gelmiş olan küçük Rüzgarla karşılaştı.Henüz 10 yaşındaydı. Rüzgar, karşısında küçüklüğünü görünce şaştı kaldı. Küçük Rüzgar kapıdan içeri geçti ve koltukta oturan annesinin yanına gitti. Rüzgar kendi küçüklüğüne gözleri dolu dolu bakıyordu. Küçük Rüzgar “Anne! Çok acıktım. Yemekte ne var? Bugün okulda maç yaptık. Bizim takım kazandı biliyor musun? Anneee, Anne!! Beni dinlemiyor musun?” Annesi, sanki cansız gibi oturduğu koltuktan dışarıyı izliyordu hiç bir şeye tepki vermiyord